Jeetje wat een lawaai. Dat dacht ik toen ik bij de kapper binnenliep. Ik stond abrupt stil en moest wennen aan zo veel stemmen in één ruimte. Wat een kabaal. Het was lang geleden dat ik zoiets hoorde.
We zitten nog steeds in de lockdown, die telkens weer wordt verlengd. Toch is er enig perspectief. Langzaam maar zeker ontstaat de hoop dat het universitair onderwijs eind april 1 dag in de week en in september, met de start van het nieuwe academisch jaar, weer voorzichtig kan starten. Het zal nog niet als vanouds zijn, maar de hoop is dat er wel veel meer kan dan nu. Zie ook de column van mijn collega rector Han Van Krieken en het bericht op ru.nl.
Na een jaar in lockdown, van intelligente tot harde, merk ik dat ik heel blij word van de gedachte van een bruisende campus vol studenten die samen studeren en ontspannen, een kopje koffie drinken op het nieuwe terras van de Refter, vrienden en familie uitnodigen om een hapje te komen eten, mijn collega’s weer ontmoeten, naar een museum gaan en lekker sjoppen. Heerlijk als dat weer allemaal kan.
En toch bespeur ik ook de gedachte dat ik deze lockdown ergens stiekem ook wel prettig vind. De reistijd naar het werk duurt voor mij nu niet langer dan de tijd die ik ’s ochtends nodig heb om de trap naar boven te nemen.
Ontbijten, hond uitlaten en krant lezen zijn daardoor een stuk relaxter.
En dan is er ook nog ruimte voor een korte wandeling na de lunch, tussendoor een wasje aanzetten en ‘s avonds eet ik gewoon thuis, en op tijd, want ’s avonds is er niets meer te doen buitenshuis dus laat thuiskomen is er niet meer bij.
Deze coronacrisis heeft mij ook laten zien dat het leven voor corona op punten echt wel aan herziening toe was. Een jaar geleden schreef ik hier al een column over. In het enthousiasme om weer aan de slag te gaan, mogen we niet vergeten dat de precoronatijd ook niet ideaal was.
Laat de les van deze crisis zijn dat we minder hectisch leven, meer aandacht en tijd hebben voor elkaar en ook meer genieten van al het moois dat de natuur ons brengt. Laten we vooral de natuur sparen, bijvoorbeeld door minder en anders te reizen. Laten we de ontmoeting, het menselijk contact zo hoog blijven waarderen zoals we dat nu steeds doen en benadrukken. Dan wordt het perspectief op postcorona nog mooier. Niet zomaar weer verder gaan waar we gebleven waren, maar het realiseren van the best of both worlds. Dat is binnen handbereik, als we willen.
Overigens klonk het lawaai in de kapsalon snel weer als het geluid van vele vrolijke stemmen in een ruimte. En dat past gelukkig goed in the best of both worlds.
is vicevoorzitter van het college van bestuur. De beide andere leden zijn voorzitter en rector magnificus . Om en om schrijven de collegeleden columns over wat hen als bestuurders bezighoudt.