Niet iedere docent ziet zichzelf als coach, terwijl veel docenten in meer of mindere mate wel coachende activiteiten uitvoeren. Bijvoorbeeld tijdens het begeleiden van stages, scripties, werkgroepen en het mentoraat. Bij coachen geldt het motto ‘wees lui en nieuwsgierig’: je laat de student zoveel mogelijk het werk doen en grijpt alleen in wanneer nodig. Je luistert actief en stelt open vragen, je structureert en je confronteert. De kern van coachen is namelijk het vergroten van de zelfsturing van studenten.
Uitgangspunten coaching
In de rol van coach gelden een paar uitgangspunten:
- Je wilt de zelfsturing van de student vergroten. Het gaat erom dat de student zelf beseft hoe die het beste een bepaalde taak kan aanpakken.
- Als coach ben je gelijkwaardig aan de student. Je staat open voor de denkbeelden en ideeën van de student.
- Als coach stel je de student in staat om op zichzelf te reflecteren en bewust te worden van zijn/haar gedrag, denkbeelden en emoties.
- Coachen is resultaatgericht. Je werkt toe naar een doel, bijvoorbeeld het ontwikkelen van bepaalde studievaardigheden.
- De student blijft zelf verantwoordelijk voor het resultaat.
Coachen versus begeleiden
Als coach ga je niet zozeer in op de inhoud van een taak zoals je dat als werkbegeleider wel doet. In plaats daarvan laat je studenten nadenken over hoe zij studeren en waarom zij dit zo aanpakken. Je laat hen reflecteren op hun eigen handelen en hoe dit beter of efficiënter kan.
Coachen van groepen
Coachen kan individueel of in groepen. Als een groep studenten samenwerkt aan een product, kun je ze coachen bij hoe ze dat aanpakken en hoe ze eventuele problemen in de samenwerking zelf kunnen oplossen.
Peer-coachen
Bij peer-coachen ondersteunen studenten elkaar onderling. Hierbij kunnen ze elkaar helpen bij het oplossen van vragen die ze tegenkomen bij het studeren of kunnen ze elkaar motiveren om gewenst gedrag te vertonen. Denk bijvoorbeeld aan samen studeren om uitstelgedrag tegen te gaan
